Vanuit het ijskoude en natte Cappadocië reden we in één dag naar het prachtige bergachtige

groene en vruchtbare zuiden. Wat een verschil 20 gr. warmer dat was effe puffen.

De autobanen in Turkije zijn tolwegen en over het algemeen goed .

De autobaan naar Adana sloeg alles, dwars door een gebergte was een prachtige weg

aangelegd, waardoor je in een mum van tijd op de plaats van bestemming bent.

Nou konden we 2 dingen doen, of op de mooie autobaan blijven of langs de

kust rijden. Omdat we voorlopig geen zee meer zullen zien kozen we voor het laatste.

Een slechte smalle weg vol gaten door kleine dorpjes.

In een haventje was een prachtig plekje aan zee waar wij de Enjoy konden

parkeren. Restaurantjes waren er niet dus voor nood bakken we altijd pannen-

koeken. Superavond met ondergaande zon, vissersbootjes en een kabbelende zee.

De volgende dag vervolgden we de rit, links het mooie groene gebergte met de schaapskuddes en rechts de prachtige kust met de blauwe zee.

Net in een van die dorpjes komt ons een enorme truck met oplegger met een dragline

tegemoet en aangezien die Turkse chauffeurs erg ongeduldig zijn kregen wij de

zenuwen. Maar AM springt steeds uit de wagen om te kijken (2^e achteruitkijkcamera)

En het liep weer goed af.

De weg werd opeens gravel en nu bleek dat de Enjoy ook makkelijk door riviertjes rijdt

(dat vindt Ad wel leuk natuurlijk)

Aan het eind van deze mooie dag aten we nog een hapje in Reynhali, de grensplaats

Van Turkije met Syrië, want in elk reisverslag lees je dat de grens met Syrië zeker 2 uur duurt. Als je dan barst van de honger valt het niet mee om je geduld te bewaren.

Het was al donker toen we bij de grens kwamen en we waren meteen aan de beurt.

Een aardige man hielp ons met de formaliteiten en binnen 3 kwartier waren we er doorheen.

Moesten ze in Nederland ook eens doen buitenlanders zoveel laten betalen dan hadden we die miljarden zo weer terugverdiend.

Wegenbelasting, verzekering voor de auto, visum, dieseltax en steekpenningen.

Maar dan heb je ook wat.

We hadden het adres van een camping van een Belgische moslima en een Syriër, maar in het donker was het niet te vinden.

Ad van de weg af en we stonden voor een politiepost. Gevraagd of we niet in hun 'tuin'

Mochten staan en dat vonden ze prima.

Daar zit je dan op een politiebureautje met 5 agenten die zitten te paffen en je vieze drabkoffie aanbieden, maar erg aardig en wij zaten lekker veilig.

Dus dat was me het dagje wel.