Stond op het lijstje van de dingen die je zeker gedaan moest hebben voor je Jordanië verliet.

Wij waren onderweg naar Jerash (prachtige Romeinse stad, heel mooi gerestaureerd en nog

vrij gaaf) en we waren al verschillende keren verkeerd gereden.

We vroegen de weg aan de eigenaar van een autobedrijf en hij vroeg of we bij hem wilden komen lunchen.

Nou dat was natuurlijk een leuk aanbod, wij achter hem aangereden naar zijn huis.

Hij woonde in net zo'n afschuwelijk betonnen huis als iedereen in Jordanië en Syrië en het was leuk om nou eens de binnenkant te kunnen zien.

Men bouwt hier een huis van bijzonder lelijke goedkope grove grijze steen, die heel slordig op elkaar wordt gemetseld. Het betonijzer blijft er bovenuit steken. De bedoeling is dat de zoon des huizes t.z.t. een etage op het huis bouwt en daar gaan pa en ma dan wonen en de zoon gaat met zijn gezin naar beneden. ( is natuurlijk wel een goede vorm van opvang van ouderen ) Soms wordt er wel rekening gehouden met de kleur van de omgeving, als de stenen in de kleur van de bergen worden gebakken wordt het een eenheid met de natuur.

( deden de Romeinen en Nabateers ook)

Van binnen ziet het er best gezellig uit. Tegelvoeren met tapijten en allerlei soorten gordijnen over elkaar gedrapeerd.

Verder een hele lange bank langs alle zijden van de kamer en bijzettafeltjes.

Ad had een korte broek aan en dat wordt in het Midden Oosten niet gewaardeerd.

Ik zag onze gastheer al een paar keer afkeurend kijken. Ineens gaf hij zijn dochter opdracht om wat te gaan halen. Ze kwam terug met een complete Arabische outfit voor Ad.

Lange dunne witte broek, donkerblauwe djeballa, witte hoofddoek en een ring om de zaak op

zijn plaats te houden. Ik vond het hem prima staan. (oordeel zelf maar, zie foto)

Klaar voor de maaltijd. We aten kippenbouten, rijst, gebakken aardappelen met uien en salade. Onze gastvrouw had erg haar best gedaan. Valt alleen niet mee om aan zo'n laag tafeltje te zitten op de grond en te eten zonder bestek.

Ondertussen had AM ook een hoofddoek op gekregen en diverse cadeautjes.

Gelukkig hebben wij zelf ook altijd aardigheidjes uit Nederland bij ons (bedankt AM)

Toen het tijd werd om afscheid te nemen begon Ad zijn Arabisch kostuum uit te trekken, maar de gastheer wou dat absoluut niet hebben. Dat was een cadeau en dat moest mee naar Nederland, dus als we een Arabisch feest hebben of carnaval ........