Boedapest.... en dan terug naar Brabant!

De overgang van Roemenië naar Hongarije was groot. Ineens weer trottoirs, zeer goede autobanen en in elke plaats een bord met @ wat betekent dat daar een WIFI-spot is waar je je mail kunt checken, super dat hebben we nog nooit gezien.

De douanebeambte was zeer onvriendelijk. Aangezien Hongarije een buitengrens is van de EU controleren zij hun grenzen. Hij wou binnenkijken en ik liet hem eerst eens goed zijn voeten vegen voor hij naar binnen mocht. Puur nieuwsgierigheid, ze willen dat kleine huisje wel eens zien van binnen. Geen enkel probleem alleen niet zo snauwen.

We waren binnen de kortste keren in Boedapest op camping Haller zeer centraal gelegen in de stad. De camping was alleen door en door nat. Het had weer dagen achter elkaar geregend en de leemlaag liet het water niet door.

Boedapest heeft een uitstekend openbaar vervoer. We kochten een weekkaart waarmee we 7 dagen konden reizen met metro, tram en bus.

We bezochten de eerste dag het Parlementsgebouw aan de Donau in Pest en kregen een rondleiding in het Duits die heel interessant was. Dit prachtige gebouw is gratis te bezoeken voor EU burgers op vertoon van paspoort. Gewoon in de rij gaan staan en je krijgt gratis kaarten. Verder maakten we een wandeling via de Kettingbrug naar de Stefansbasiliek.

De volgende dag naar de Burcht in Boeda en het Vissersbastion waar het ongelofelijk druk was. Er is ook een prachtige markthal vol met groenten, fruit en souvenirs. Hier dronken we elke morgen koffie en warme chocolademelk.

Ook de Joodse wijk was interessant. Boedapest heeft de grootste synagoge van Europa.

Op de receptie van de camping hadden we een brochure meegenomen van de thermaalbaden van Boedapest. Er bleken talrijke baden te zijn en volgens de receptionist was het bad Scécheny het mooiste en inderdaad het lag in een prachtig park,en was al meer dan 100 jaar oud en had 15 verschillende baden, 2 sauna's, Turkse baden enz.

We huurden handdoeken wat lakens bleken te zijn, ach ja is weer eens wat anders.

In het bad zaten mannen te schaken of gewoon wat te soezen in het warme water.

Een ander hoogtepunt was de opera. In het prachtige gebouw van meer dan 125 jaar oud werd het ballet opgevoerd 'Gone with the wind' in 3 delen met 2 pauzes, was erg mooi.

Jammer dat we geen passende kleding bij ons hadden.

Ook café New York en restaurant Gundel moet je natuurlijk bezoeken als je in Boedapest bent. Een goede raad: eet geen vissoep in Hongarije want die is gemaakt van Karpers bah...

Na Boedapest ging het huiswaarts. Nog een stop op camping Bavaria in Beieren met een heerlijk thermaalbad en een nacht op een camperplaats waren we op 2 oktober na 200 dagen en 18000 km weer in het Brabantse land. We hebben een fantastische tijd gehad, enorm veel gezien, leuke mensen ontmoet en veel geleerd over andere culturen.

Wij vonden het erg leuk dat jullie met ons meereisden. Bedankt voor jullie reacties.

Op 20 oktober a.s. vertrekken we naar Vancouver Canada waar we gaan homesitten in het huis van een Canadees echtpaar. Verder hebben we 2 huizenruilen geregeld op Vancouver Island half januari.

Als jullie mee willen reizen kun je je weer aanmelden op www.winterinvancouver.reismee.nl

Groetjes en misschien tot gauw

Anne-Marie en Ad

,

Bucowina, Moldau en Maramures

Dit wordt alweer het laatste reisverhaal uit Roemenië.

De streek Bucowina is prachtig, nog heel authentiek met heel veel houten woningen met waterputten (mensen hebben geen waterleiding en ook geen riolering)

De Bucowina ligt in het noorden van de Karpaten en is bezaaid met kloosters, de ene nog mooier dan de andere. We logeerden op camping de Vuurplaats bij John en Engelien, 2 gastvrije Hollanders met een brandschone camping. Zij hadden een mooie route uitgezet door kloosterland en we bezochten de beroemde kloosters Voronet, Humorului, Sucevita, Moldovita en als laatste het klooster Putna wat tegen de Oekraïense grens ligt.

De Moldavische (Roemeense) vorst Stefan cel Mare bouwde na elke slag tegen de Ottomanen een klooster, hij heeft er in totaal 44 gebouwd waarvan Putna de laatste is.

De kloosterkerken zijn allemaal orthodox en van binnen en buiten prachtig beschilderd. (behalve Putna alleen de binnenkant)

De schilderingen zijn stripverhalen waarin de bijbelverhalen worden uitgelegd. Aangezien er in de bijbel heel wat martelaren voorkomen die heilig zijn verklaard is er in elke kapel een hele wand gewijd aan de afschuwelijke martelingen van deze arme mensen. Wat dat betreft hadden ze veel fantasie van onthoofden tot van bergen afgooien alles is afgebeeld zodat ook de ongeletterden de verhalen konden volgen. Ook de hemel en de hel met de duivel komen veel voor want ook in die tijd (14^e eeuw) joegen ze de mensen graag schrik aan.

John de campingeigenaar van de Vuurplaats gaat s'zondags met toeristen naar een orthodoxe dienst, wij gingen met hem mee en hadden een prachtige dag. Het was mooi weer en na de dienst wandelden we langs de rivier naar een klooster in de bergen. Na de dienst werden alle dorpelingen uitgenodigd voor een warme maaltijd en ook wij mochten aanschuiven. We aten soep met brood, rijst en gort na) heel apart omdat eens mee te maken.

Eind van de middag trad er een folkloregroep op op de camping met zang en dans en was er een barbecue.

De volgende streek die we bezochten was de Maramures, ligt in het noord-westen tegen de Oekraïense grens.

Hier ook veel boerderijtjes van hout met overal oude mensen die op bankjes zitten voor hun huizen. Helaas tussen de huisjes door worden grote stenen huizen gebouwd met soms wel 3 etages. In Sapanta is een heel bijzonder kerkhof. Op ieder graf staat een houten kruis geschilderd in kobaltblauw met daarop een schildering over de overleden persoon. Soms is het een portret dan weer het beroep of ook wel eens de tragische manier van overlijden (bv auto of trein ongeluk)

Omdat hier weinig campings zijn logeerden we een nacht op de oprit van hotel Mia (inderdaad van een Nederlandse mevrouw uit Budel)

We bekeken enkele huisjes van binnen, ze hebben een kamer met een grote haard waar ook op gekookt kan worden. Verder staan er enkele houten banken en een tafel met stoelen in en een kast met serviesgoed. Soms ook een bed. Verder hangen er overal prachtige geborduurde sjerpen. Hier wordt erg veel gehandwerkt ook geweven kleden in prachtig felle kleuren en mooie blouses.

Wat heel speciaal is in deze streek zijn de houten kerkjes van rond 1700. Helemaal van hout met hele aparte torens. Van binnen zijn ze beschilderd en het interieur is heel eenvoudig.

s 'winters liggen er wollen tapijtjes op de stenen vloer en bankjes om het wat comfortabeler te maken.

Bij het kloostercomplex van Barsana (echt een aanrader, wat ligt dat prachtig) ontmoetten we een Frans stel wat ook kampeerde met een Tischer opzetunit, we overnachtten samen op de parking van de zusters en de mannen konden informatie uitwisselen over de units.

Onze laatste route gaat richting Oradeo, een Jugendstilstad (bijna tegen de Hongaarse grens) en dan zit de tijd erop. We zijn een volle maand in Roemenië geweest en hebben genoten van de natuur, de aardige (oude) mensen die het leuk vinden om gefotografeerd te worden, de dorpjes en natuurlijk de wagens met de paarden ervoor.

Als je na onze Roemeniëverhalen zin krijgt om ook eens terug in de tijd te gaan moet je snel zijn want de voorruitgang gaat hier erg snel..

PS Herman bedankt voor je tips!

Roemenie onbekend maakt onbemind

Roemenië is een fantastisch vakantieland. Het heeft eigenlijk alles: stranden langs de Zwarte Zee, de Donaudelta met de enorme aantallen vogels, kastelen, orthodoxe kerkjes in authentieke dorpjes met houten huizen (waar nog een put in de achtertuin staan en veel huizen een fraai bewerkte houten poort hebben met daarin gebeeldhouwd het beroep en de namen van de bewoners) de Karpaten met donkere wouden (waarin nog beren, wolven en lynxen voorkomen) middeleeuwse steden en honderden kloosters.

We bezochten de Saksische stad Sibiu (een van de Siebenburgse steden) waar we een hotel namen omdat het alweer regende. Wel leuk om eens s avonds in een stad te zijn die prachtig verlicht is. We aten een van de varkensvleesspecialiteiten van de Roemenen in een prachtige kelder met een gezellig muziekje erbij. Als je geen zin hebt om in de regen naar je hotel te lopen neem je toch gewoon een taxi voor 1,50 euro.

We reden een heel aparte route door het heuvellandschap van de Karpaten (de natuur is prachtig groen dus regen is hier genoeg gevallen). Piepkleine plaatsjes, eigenlijk een hele rij gekleurde lage huizen langs de weg zonder trottoir dus als het regent wordt het een grote modderpoel. Mosna, Richis en Biertan allemaal dorpjes met een weerkerk. Biertan had een weerkerk boven op de berg die leek op een kasteel heel uniek.

Volgens de gids moest Sighisoara het mooiste plaatsje zijn van allemaal, ook weer boven op een berg zodat de bewoners in de middeleeuwen hun vijanden al van verre konden zien aankomen en er is wat afgevochten hier....

Van Sighisoara reden we over slechte wegen en passeerden overal wagens getrokken door paarden met daarop Romafamilies met pa op de bok met een grote zwarte hoed en ma in felgekleurde soms zelfs neonkleurige kleding. De kinderen altijd vrolijk en zwaaiend. (paarden zien er goed uithier!)

Tot nu toe nog iedere avond overnacht op een camping, die zijn hier voldoende in Roemenië, vaak van Nederlanders die hier na de hulpverlening in de 90er jaren zijn blijven hangen.

Prachtig was ook de plaats Sovata, een kuuroord tussen meren met geneeskrachtig water.

Geweldige plek als het warm is, overal oude bomen en terrassen gemaakt aan het meer waar je kunt zwemmen en zonnen. In dit dorp staan nog houten villa's uit het begin van de vorige eeuw, veel ervan zijn omgebouwd tot pension.

We reden door de Bicazkloof met steile rotswanden zo hoog als je kon kijken. Overal waren stukken van de zijkanten van de weg langs de rivier weggeslagen door de overvloedige regenval.

We zijn nu aangekomen in de streek Bucowina tegen de grens van de Oekraïne (wat klinkt dat verweg) Deze streek is bekend om zijn honderden kloosters die allemaal bewoond zijn. Tijdens het Communische tijdperk was het bewonen van kloosters verboden, maar nu zijn er overal weer kleine kloostergemeenschappen die leven van landbouw, handwerk en toerisme.

Rijden in Roemenië is een verhaal apart, je moet hier behoorlijk uitkijken voor Dacia's, oude Roemeense auto's die haast niet voorruit komen, Mercedes en BMW die altijd willen inhalen ook bij doorgetrokken strepen en onoverzichtelijke bochten. Verder spoorwegovergangen die de ene keer niet meer gebruikt worden en de andere keer onbewaakt zijn, en komt er ineens een trein aantoeteren. Gelukkig mag je hier geen druppel alcohol nuttigen voor je gaat rijden...

Ook hier weer overal paard en wagens met hout volgeladen. Voor de huizen liggen dikke boomstammen en overal hoor je motorzagen die de boomstammen vast kleinmaken voor de komende winter. De centrale verwarming is hier houtgestookt. Of de natuur het aantal bomen wat hier gekapt wordt kan bijbenen vragen wij ons af, er worden nl. geen nieuwe bomen aanplant.

De temperatuur in de winter kan hier tot 40 gr. onder nul dalen, volgens ons is de winter al begonnen.

Volgens de statistieken is september de droogste maand van het jaar maar het is nu 10 graden en het regent iedere dag. Dikke wolken hangen tegen de bergen, het zou nu 23 gr moeten zijn en het is zo zonde van de prachtige vergezichten want alles zit potdicht.

We hebben ons alvast voorbereid op de komende koude tijd. We hebben een dubbele deken van schapenwol op de markt gekocht, verder pantoffels en een elektrisch kacheltje.

Stroom hebben we op de camping altijd, de gasflessen kunnen we pas weer vullen in Hongarije.

Rond 1 oktober hopen we weer in Nederland te zijn.

Op 20 oktober vliegen we naar Vancouver waar we de winter doorbrengen in een huis van Canadezen die een wereldreis gaan maken, maar daarover later meer.

Roemenie koud en nat

Roemenië koud en nat

Uitersten, daar draait het hier in Roemenië om.

Liepen we eergisteren nog door het dorp Bran op de markt bij het kasteel van Dracula bij 32

graden naar wollen pantoffels te kijken, hadden we ze nu graag gehad met 13 graden en al 2 lange regendagen.

We staan nu op camping 'De oude Wilg' in een klein dorp in de buurt van de stad Sibiu.

Omdat de camper zo lekker droog is gebleven (door een zeil wat Ad over het dakraam heeft gespannen) blijven we vandaag voor het eerst deze reis 'thuis' in de Enjoy en maken het hier gezellig. Met een internetaansluiting die om de 2 minuten uitvalt, een stapel Nederlandse tijdschriften (die vorige vakantiegangers achterlieten) en een flesje bosvruchtenlikeur wat we als welkom kregen van de Nederlandse campingeigenaar moet dat lukken.

We zijn zojuist even de benen wezen strekken in het dorpje.

De lage gekleurde huisjes liggen aan een weg van goed asfalt en de zijstraten zijn van kiezels. Overal liggen grote koeievlaaien, als je daarin valt ben je nog niet jarig.

Verder lopen er grote groepen ganzen op straat en uiteraard de nooit afwezige honden.

We worden gegroet door de Roemenen en de Roma's die hier samen wonen.

In het plaatselijke winkeltje komt een van de alcohollisten van het dorp een grote fles bier uit de koelkast halen en laat hem van zattigheid meteen op de tegelvloer kapot vallen.

De eigenaar van het winkeltje, een aardige jongeman die goed Duits en Engels spreekt herkent ons van de boodschappen van gisteren, verontschuldigd zich en ruimt de scherven op. De 2 Duitse meisjes die vannacht in hun kleine tentje drijfnat zijn geworden besluiten s'middags maar om te vertrekken, hoe ze hier zijn gekomen weten we niet want er rijden geen treinen meer door dit dorp en een bus hebben we ook niet gezien.

Maar de barometer staat weer op zon dus morgen wordt het vast beter.

We zitten nu in de streek Transsylvanië. In de 11^e eeuw hebben de eerste kolonisten afkomstig uit Duitsland, Luxemburg en Vlaanderen zich hier gevestigd. Deze Saksen kwamen op uitnodiging van de toenmalige Hongaarse koning om de dreiging van de Mongolen, Turken en Tartaren aan de andere kant van de Karpaten te weerstaan.

Sinds die tijd zijn er in dit gebied 7 burchten gebouwd die uitgegroeid zijn tot de steden waar 'Siebenburgen' (de streek waar we nu zijn) zijn naam aan te danken heeft. Vrijwel elk dorp in dit Saksenland heeft een versterkte en ommuurde kerk: weerkerk, en een aantal boerenvestigingen waarbinnen de kolonisten zich veilig konden terugtrekken.

Veel lijkt er sindsdien niet veranderd. Over slingerende karrensporen rijden de bewoners nog steeds met paard en wagen naar hun akkers, al eeuwenlang. (tekst van de website van camping de oude Wilg)

De steden in deze omgeving zijn bijzonder mooi. We bezochten Brasov met zijn mooie plein en zwarte kathedraal (met een unieke collectie Ottomaanse tapijten die reizigers meebrachten uit de Oriënt) en Sinaia, een luftkuuroord waar de rijken prachtige huizen bouwden rond 1875. Het kasteel Peles van de Duitse Hohenzollerns is een van de mooiste kastelen die we ooit zagen. Dit was het zomerverblijf van koning Karel I van Roemenië, waar hij naar toe ging als de hitte in Boekarest hem teveel werd.

Boekarest slaan we over, we lazen dat er dagelijks in de hoofdstad 25 á 30 mensen in het ziekenhuis belanden door beetwonden van de straathonden.

Ad is al bijna gebeten van de week op een camping door een agressieve hond en we gingen toen maar gewapend met een bezemsteel naar de douche.

Gelukkig zijn bijna alle campings omheind en kunnen er geen honden, alcohollisten e.d. binnen. Tot zover Roemenië

De nieuwe lidstaten van de EU

Na een aantal dagen te hebben gekampeerd aan een rivier bij Veliko Tarnovo, met uitzicht op prachtige vogels die we met onze verrekijker konden bewonderen reden we terug naar de Bulgaarse kust.

In Balchik namen we een hotelletje (vanwege de aanhoudende hitte) aan het strand met een fantastisch visrestaurant waar je s avonds aan zee kon eten en dat is op weinig plaatsen ter wereld mogelijk.

De Bulgaarse kust is echt een aanrader voor eens een andere strandvakantie, prachtige stranden en heerlijk eten en een boeiend achterland (en voor prijzen die het in deze crisistijd goed doen bij de toeristen, we zien alleen nooit Hollanders)

Jammer dat de camping White Cliffs die op zo'n unieke locatie ligt niet investeert in een goed sanitairgebouw. Dit moet ooit een prachtcamping zijn geweest met overal bloeiende rozen en een restaurant. Helaas aan het uitzicht op de witte kliffen is niets veranderd alleen douchen op de beton met muren van plakplastic met stinkend grondwater gaat ons wat te ver (snappen ze niks van)

Een kilometer verder heeft een projectontwikkelaar een enorme golfbaan aangelegd met 4* accommodatie, dus de verschillen zijn groot.

We maakten een wandeling over Kaap Kavarna waar nog restanten lagen van oude kerkjes en de kliffen afwisselend wit en rood waren.

Ten noorden van deze kaap staken we de Roemeense grens over en meteen was het verschil tussen deze 2 landen duidelijk te zien. Roemenie is al veel verder in ontwikkeling dan Bulgarije. Overal tientallen banken met pinautomaten en dure auto's en grote hotels aan de kust. Het was een behoorlijke omweg maar wij reden door naar de Donaudelta die in een uithoek van Roemenie ligt nl. bijna in de Oekraine. (oppervlakte is zo groot als Noord en Zuid-Holland samen) Maar het was zeer de moeite waard. De Donaudelta waar de Donau in de Zwarte zee stroomt is het grootste vogelreservaat van Europa. We maakten een boottocht van 5 uur met een Roemeen die in Florida had gewoond en een boot naar Roemenie had laten komen.

Onbeschrijflijk mooi. Hij haalde ons s morgens om 6 uur op, het was nog donker en een kwartier later zaten we op het water en zagen de zon op komen en de vogels wakker worden.

Allerlei soorten reigers, ibissen, waadvogels, meeuwen en vooral de enorme pelikanen waren prachtig. Ze aten zich soms zo vol vis dat ze te zwaar waren om op te stijgen.

Volgens de gids moesten ze eerst braken om zichzelf lichter te maken om te kunnen vliegen.

We zagen vissers met bootjes die ons hun vangst lieten zien: karpers, snoek en meerval.

(de Roemeense mevrouw in het restaurant sprak van iedere taal 2 woorden en omschreef de meerval als fish with the moustache tja je moet er maar opkomen) smaakt niet slecht alleen erg vet (maar de juiste vetten!)

Van de Roemenen krijgen we niet echt hoogte, soms worden we compleet genegeerd en een andere keer zijn ze erg aardig. Vandaag kreeg de Nissan een beurt in de garage en de receptionist boog zich eens over de kaart van Roemenie om ons de bezienswaardigheden aan te wijzen.

Bulgaren in het binnenland keken ook erg nors maar aan de kust waren ze erg aardig en attent (in de toeristische zone) Na de hartelijke Turken valt het oostblok even tegen.

Ook Roemenie heeft weer 2 gezichten, een stad die er nog net zo uitziet als in de communistische tijd met kinderkopjes en een kilometer verder een mall met prachtige moderne winkels.

De doorgaande wegen (2 baans) zijn redelijk, de rest slecht met grote gaten. De ongeduldige Roemenen in de dikke BMW's halen gevaarlijke inhaalmanoeuvres uit. Je ziet hier nog veel paard en wagens rijden tussen de auto's door.

Vanmorgen zagen we een begrafenisstoet lopen achter een platte wagen met een overleden mevrouw in een open kist achter een tractor.

Overal honden die los lopen en s nachts tegen elkaar gaan blaffen en dat uren volhouden.

Openhartig en diep van inzicht

Dat had je gedacht, even de grens van Turkije naar Bulgarije passeren......

Zoals gewoonlijk stonden we pas weer rond etenstijd bij de grens, we hadden bij een enorme mall in Turkije boodschappen gedaan. De pannen moesten eens vervangen worden en ook het bestek begon uit elkaar te vallen.

We lieten aan de politiebalie onze paspoorten zien en de agent ging er eens goed voor zitten om de data op de stempels te ontcijferen. Dat viel niet mee want we hebben inmiddels al zoveel stempels van allerlei landen. Na een kwartier studie kwam jij tot de conclusie dat we ruim een maand te lang in Turkije waren gebleven, en dat ging geld kosten...

Hij had helaas niet gerekend op 2 vasthoudende Nederlanders. Wij bleven maar volhouden dat zijn collega's bij de Syrisch-Turkse grens hadden gezegd dat een nieuw visum niet nodig was en dat we niet van plan waren om 125 euro pp te gaan betalen voor een fout die niet bij ons lag. Zelfs op de pagina op internet van de Turkse autoriteiten staat dat wat wij zeiden klopt. Maar ga maar eens tegen een politieagent in zo'n land zeggen dat hij zijn huiswerk niet goed heeft gemaakt.

Hij ging bellen naar een meerdere en na een half uur mochten we doorrijden als we ieder alsnog een nieuw visum betaalden. Dat vonden wij zeer redelijk dus na deze formaliteit mochten we verder richting Bulgarije.

Helaas was het door al dat gedoe alweer bijna donker en hadden wij geen zin om in zo'n griebesplaatsje te gaan slapen. Bijna in het stikdonker arriveerden we over de zeer slechte weg in een piepklein dorpje (staat op de Unescolijst) waar we de Enjoy parkeerden op een pleintje. Na een snelle hap koelden we lekker af bij de pomp.

Hier voelden we ons volkomen veilig. Er woonden alleen wat oude mannetjes en vrouwtjes die om 22.00 uur onder de wol kropen zodat we in alle rust konden slapen.

De volgende morgen werden we gewekt door een paard en wagen met een Romafamilie die bij de pomp water kwamen halen. 5% van de Bulgaren zijn Roma's en leven in tenten.

Verder richting kust. Helaas was het zondag en trokken alle Bulgaren naar de kust.

Op de smalle 2 baansweg hadden we al 3 ongelukken gezien in een half uur en hadden we geen zin om hier nog langer te blijven.

Volgens de kaart die we van een Duits echtpaar kregen (we hebben geen documentatie van Bulgarije en Roemenie want hier zouden we helemaal niet komen) zou het schiereiland Nesebar mooi zijn. Auto geparkeerd en over de brug naar het eiland gelopen. Schattig plaatsje met mooie oude huizen die nu allemaal winkeltjes en restaurantjes zijn geworden.

Op een mooi terras aan zee wat gedronken, Ad ging naar de wc en kwam maar niet terug.

Toen ik net ongerust begon te worden ( ik had al 2 dagen migraine) kwam hij heel vrolijk vertellen dat hij een hotelkamer had gereserveerd aan zee en dat de Enjoy al op de parking stond. Was dat even een verrassing.... Een prachtige kamer met bureau en badkamer met ligbad. Ik had de hele dag het gevoel of ik jarig was.

Wat een heerlijke dagen. Eten aan zee in een restaurant met heerlijke vis, superuitgebreide

menukaart en voor prijzen waar je blij van wordt. Je kunt beter een hotel nemen dan kamperen ( kamer met ontbijt voor 2 pers. 35 Euro)

Dat Nesebar een uitgaanscentrum was voor de jetset van Bulgarije bleek al gauw.

Dure auto's, waar dames met hooggeblondeerd haar uitstapten met lange blote benen in opgesneden hotpants en truitjes die hun cup D niet konden verhullen.

De Bulgaren blijken zeer ijdel te zijn. Willen de hele dag gefotografeerd worden en staan dan ook overal te poseren in uitdagende kleding, wat een verschil met Turkije.

Na de kust doken we het binnenland in, in de hoop dat het daar koeler zou zijn, maar helaas

Hier werd het ook dik 35 gr. de hittegolf duurt en duurt maar.

Gisteren de plaats Veliko Tarnovo bezocht, prachtige plaats waar het hele oude centrum is gerestaureerd. We aten heerlijk in een prachtig restaurant, wat een tegenstellingen in dit land. Overal zie je huizen die voor een paar centen te koop zijn en fabrieken die al tientallen jaren leeg staan. Er is veel werkloosheid en de prijzen die voor ons erg laag zijn, zijn voor de meeste mensen nog veel te hoog. Ze verdienen hier maar ongeveer 250 Euro per maand.

Wij denken dat veel Bulgaren zijn weggetrokken, jammer want het is een prachtig land met een mooie natuur en nog veel architectuur van voor het communisme. Maar wie moet dat restaureren? De wegen zijn slecht en smal, en de begroeiing aan beide zijden van de weg veel te breed zodat gevaarlijke situaties ontstaan. De EU gaat nieuwe wegen betalen, de projecten staan overal op borden langs de weg, maar het zal nog heel wat jaartjes duren voordat dit nieuwe EU land op Westers niveau is.

Koeweit op vakantie

Amasra een prachtig plaatsje aan de Zwarte zee waar vroeger de Grieken woonden en later

de zeevaarders uit Genua die hier hun fort bouwden.

Dit zeer drukke plaatsje heeft 2 havens en vanaf de bergen in het binnenland zag het er schitterend uit. In de haven waren diverse visrestaurants waar we heerlijke Levrek (soort zeebaars) aten en eindelijk ook weer eens frietjes met mayonaise.

Voor de laatste keer gingen we het binnenland in via Bartin.

We zouden overnachten in Devrek een plaats die in de boeken bekend staat als de stad waar wandelstokken worden gemaakt en er zou ook een camping zijn.

Helaas geen wandelstokken en ook geen camping en daar sta je dan 20.00 uur, bijna donker in the middel of nowwhere. Nergens een wildkampeerplek en je barst van de honger.

Maar dan weet de Tom Tom (die hier in Turkije zeer onbetrouwbaar is) raad. We zetten hem op hotels in de omgeving en hij leidt ons in no time naar een superrustig gelegen hotel

(leek meer op een kazerne) met een groot parkeerterrein en een Engelssprekende ober die

de tafel vol toverde met lekkere hapjes en potten Ephes bier.

Zo zie je maar dat ook al denk je dat er echt niks meer komt het zich altijd oplost.

Na Bolu gingen we naar het Abantmeer wat hoog in de bergen ligt met een heerlijke temperatuur van rond de 20 graden. Niet alleen wij waren gecharmeerd van deze temperatuur. Er zaten hele families op het terras die wij op het eerste gezicht niet thuis konden brengen. Hele elegante dames (geen Turkse vrouwen) en mannen met dure horloges. Ik wilde graag weten waar deze mensen vandaan kwamen dus vroeg ik het aan een van de heren. Het bleken Koeweitisch te zijn die een rondreis maakten door Turkije.

Het Abantmeer vonden ze heerlijk want ze waren dol op kou en groene bossen.

Dat ze genoeg oliedollars hebben wisten de Turken ook wel want alles was hier 10x zo duur als normaal.

De Koeweiti vroeg Ad met hoeveel vrouwen hij op reis was en keek hem maar vreemd aan toen hij zei met alleen mijn eigen vrouw. Hij vond het maar zielig voor Ad en zei dat hij wel wat voor hem kon regelen.........

Zijn eigen vrouw (een van de ?) zat er bij te lachen achter haar sluier en later bleek dat zij de broek aan had want zij had een onderneming en hij moest zijn hand ophouden ha ha.

Na deze heerlijke koelte reden we weer terug naar de kust voor de laatste badplaats aan de Zwarte zee: Sile. Leuke plaats met prachtige uitzichten over het lange zandstrand.

s avonds maakten we een prachtige wandeling naar een restaurantje waar je lekker thee kon drinken en kon zien hoe de jongens van de strandtentjes met grote plastic zakken in de weer waren om alle rotzooi op te ruimen die de Turken op de grond gooiden. Nog nooit hebben we in een vakantie zoveel afval zien rondslingeren. Alles wat ze niet meer nodig hebben gaat het raampje van de auto uit of op het strand laat maar vallen.

We hebben met studie eens zitten kijken naar 4 mannen die op de camping barbecueden, de overgebleven houtskool ging heet op het gras (met alle gevaar voor brand want het is al zo droog) verder pleurden ze alles op de grond wat er overbleef startten de auto en weg waren ze. Schijnt maar heel normaal te zijn en even later komt een zuchtende campingeigenaar de zaak weer opruimen. Maar Syrië en Jordanië spannen de kroon daar is Turkije nog heilig bij.

Helaas de camping was minimaal. We hebben geen luxe nodig, maar een douche met schoon water is toch wel het minimum. Een douche met stinkend grondwater achter een deurtje van niet eens recht afgezaagde planken is wel erg basic.

Maar deze camping had wel heerlijke grote bomen en lag vlakbij het brede zandstrand waar we weer eens konden Nordic walken. (altijd leuk in het buitenland, hebben ze nog nooit gezien) We komen ook weer allerhande mensen tegen bv het Duitse echtpaar met de prachtige Hymer Goldcamper die al 3 weken wachtten op een nieuwe voorruit of het Engelse jonge stel die op de fiets vanuit Engeland kwamen, ongelofelijk.

Na Sile reden we naar Istanbul en je zag het landschap droger en droger worden.

Zonnebloemen hingen heel zielig met hun kopjes naar beneden, het heeft hier al niet meer geregend vanaf juni, wat een verschil met de oostkust.

Na Istanbul (ging vrij vlot de stad doorkruisen) stonden we een paar dagen in Selimpasa op een stille schone camping om de zaak weer eens te wassen met schoon water.

We hebben besloten om Istanbul niet te bezoeken. Het is 34 gr. en we hebben er niet veel zin in. Misschien heeft Robert nog wel eens oppas nodig in een iets minder warme periode....

Ons volgende reisverhaal gaat over een niet alledaags vakantieland wat we nu gaan bezoeken nl. Bulgarije

Van hotpants tot regenjas

Na 16 luie dagen op camping Marti in Sinop wordt het tijd voor wat actie.

We rijden langs de grillige maar o zo mooie kust van de Zwarte Zee.

Dit is zonder meer de mooiste etappe van deze kust tot nu toe. Schitterend groene bergen, af en toe lijkt het wel een regenwoud wat je ziet.

Alles groeit hier uitbundig op de vruchtbare grond.

Aan de andere kant de zee en op de smalle weg probeert Ad de Enjoy over de haarspeldbochten te manoeuvreren wat hem uitstekend lukt.

We kampeerden bij een restaurant een paar meter van de zee en s'nachts breekt er een onweer uit boven zee wat je nog nooit hebt gezien, ongelofelijk.

Ad heeft uren op het trapje zitten kijken, leek wel een uitzending van Discovery.

Ik (AM) ben nooit bang voor onweer maar dit duurde de hele nacht.

De volgende avond hadden we een van de leukste wildkampeerplaatsen van de hele reis

in Cile in de haven. Bij gebrek aan stroom voor de koelkast bindt Ad de flesjes Ephes bier aan een touwtje en hangt ze in het water (zie foto)

Zoals gewoonlijk trekt de Enjoy weer veel kijkers (altijd mannen) de eerste vraag is altijd :

'Wat kost zoiets nou?'

.

We rijden het binnenland in waar het donkere groen van de hoge dennen wordt afgewisseld met lichtgroen eikenblad.

Water voor de Enjoy is nooit een probleem, elke paar kilometer is er een watertappunt langs de weg waar je zoveel fris bergwater kunt tappen als je wilt.

We komen aan in het oude stadje Safranbolu wat sinds een jaar of tien op de lijst staat van beschermde stadsgezichten van UNESCO.

Prachtige 18 en 19^e eeuwse houten huizen (soort vakwerk) moskeeën, karavanserai, hamman, koperslagerijen en heel veel winkeltjes voor toeristen.

Het plaatsje is nog geheel zoals het vroeger was, alleen wel erg toeristisch.

We slapen achter een oude school (idee van een aardige politieman)

Volgens de reisgids is een bezoek aan het plaatsje Yoruk een must na de drukte in Safranbolu.

Het kost heel wat moeite om het te vinden want hier staan die piepkleine plaatsjes vaak maar aan een kant van de weg aangegeven, ja en als je dan net van de andere kant komt....

Was een plaatje..klein en authentiek, zelfs de bewoners waren fotogeniek.

Oude kromlopende vrouwtjes en oude mannetjes die met hun enige koe gaan wandelen.

Ik ben zo vrij geweest ze te fotograferen, want van zulke plaatjes gaat een fotograaf watertanden. Normaal vraag ik altijd of ze het goedvinden, maar vrouwen willen niet op de foto dus draaien ze vaak meteen weg als ze een camera zien.

2 huizen waren ingericht als museum en er was nog een oude wasplaats waar vroeger de

vrouwen met hun was de berg opsjouwden, vuur stookten voor warm water, de was op de grote steen sloegen met takken en dan op het veldje lieten drogen.

Wij kampeerden op het otopark tegenover een eeuwenoud kerkhof, dus lekker rustig.

Terug aan de kust vonden wij zowaar een camping naast een pension.

In het pension logeerden op dat moment 6 jonge streng Islamitische gezinnen met hun kids.

Zij hadden het hele pension afgehuurd en zo konden wij eens van dichtbij gadeslaan wat zij zoal uitspoken.

Er is een duidelijke scheiding tussen de mannen en de vrouwen.

s'morgens komen ze pas rond 11 uur naar beneden zodat het dan lekker stil is.

Dan gaan ze na het ontbijt naar het strand (de vrouwen en de kids) in hun zwarte 'regenjas'

en sjaal op het hoofd. Wij waren uiteraard zeer benieuwd of die jas nou uit zou gaan want al wordt het 40 graden de jas blijft aan.

Na tig keer te hebben rondgekeken gaan een voor een de zwarte jassen uit.

Ja en wat eronder zit..... een soort tuniekpak met lange mouwen en lange broek in felle kleuren en met een bijpassend mutsje. Zo gaan ze te water spelend met de kids.

De mannen spelen de hele dag een spelletje of gaan met de auto weg.

Na het avondeten (10 u) gaan de mannen hier vlak voor de Enjoy bidden op een matje zoals goede moslims betaamd.

Dan komt bij de dames de dubbele theepot op tafel en de eeuwige zonnepitten en gaan ze tot s'nachts door met theedrinken en schilletjes uitspugen.

Dat duurde zo een hele week. Toen vertrokken de families en kwamen er moderne Turken in zonnejurk en hotpants, dus afwisseling genoeg.

Lezen is hier trouwens niet erg gebruikelijk.

Hooguit de roddelkrant en daar blijft het bij.

De meeste mensen zitten rond te kijken (Turken zijn erg nieuwsgierig) drinken thee en kletsen.